het begon ermee dat ik een woord zocht voor de weg waarop jij en ik en zij
kunnen lopen niet de startbaan waarop we alleen maar werden voortgejaagd

toen ik merkte dat het verschil tussen die wegen was vervaagd vond ik het later
alleen in leerboeken dus dwong ik mezelf naar andere vermoedens te handelen

ze voerden naar een open plek waar de twee geschiedenissen elkaar kruisten
ooit een oord dat uitliep op een punt vlakbij waar de wateren zich splitsten

wij stroomden er samen om vrede te vinden en technieken te fluisteren
door de bomen de fabrieken te overstemmen met ons gehum te consumeren

wat de kaarten ons hadden voorspeld en zo stippelden we een route uit
vragen onszelf nu hardop af wil je helpen met het bijhouden van dit plot

ook moest ik denken aan het woord voor open plek in het bos waarnaar ik zolang
zocht al tot ik op klaarte kwam dus dit is een woord dat weinig nodig is dacht ik 

licht stroomde toen heel mooi het gedicht binnen vanuit het tumult van de deeltjes de woorden regen zich aaneen in een keten van bos naar for naar forum naar           klaarte

clearing helaas werd het kwetsbare onderkomen zo een gebonden omheining
het woord voor wereld al niet meer bos en ook geen aarde mijn gedachten     dwaalden 

ontbost en ontheemd af naar de eerste keer dat deze nieuwe lichting ontstond toen
het rooien van de oerbossen de hemel voor de reuzen openreet ze begeerden haar

en werden dakloos dan lees ik over vleermuizen in handelscircuits en zie het continuüm van peri-urbane plekken en primaire bossen voel het prijsgeven van   onze longen

ineens snap ik hoezeer dieren zijn verstedelijkt als mensen de open plek een oorlogsgebied ruïne maar ook immuunsysteem dat we delen ik wil ermee in vrede   leven

de overblijfselen zijn nu beetje bij beetje bij elkaar geschraapt je moet wel geduld hebben het kan niet anders dat etymologie soms onbetrouwbaar is en als je dan     weinig informatie vindt

vermoed je dat de kennis is verpletterd zo vergeten is sommige taal er herinnert zelfs niets meer aan de verachting en zo verslagen voel je je bijna nooit, je kunt   eigenlijk niet verder

tot je beseft dat ze misschien ook is geabsorbeerd er door de spijlen iets doorgelaten wordt je in de verbuigingen en stremmingen iets kunt horen uit die   luwte dat anders is

dan onderdrukking waardoor andere intensiteiten kunnen oplichten waar je bij wilt horen al is het hoogstens iets gefluisterds om niet het woord gemeenschap te   gebruiken

achter de ontdekking van meer land kan de verwijzing naar de taalkundige onmacht van de moderne mens worden verborgen terwijl wat zich concentreert

in de grammatica de nachtmerrie is van de bestaansoverheersing in de taalgevangenis

daarom wordt columbus geëerd en is nebrija vergeten schrijft ivan illich zonder te eren nu verder met je onderzoek naar bevrijding die geen vogelvrijverklaring is