*

de tijd als een proces is niet door toestemming uitgehouwen

–

iets dat niet verder zal gaan zolang we zwijgen (als rijke mensen),

het gebied doorsnijdend, het centrum ervan

–

een ui droogt uit in de keuken, op de grond, terwijl ik dit schrijf niet in staat 

me te herinneren

–

en jij,

wilt hier plaatsnemen, binnen het proces,             vader

*

wat doet zij na alles, daar?

in het donker bakt ze de benauwing

beweegt ze behendig met droge handen 

droogt ze het wasgoed in de voortuin 

voor ons

en wij?

we graven in de aarde met jonge handen, 

boven haar huis,

een steen plaatsend

–

het gewelf van de herinnering is met zwart gevuld, beslagen

en beweegt richting de blindbezitters

*

als het lichaam 

de omgeving

slechts als geluid binnen kon gaan 

–

als het afgescheurde

terug,

naar binnen kon groeien

–

en dieren dan samen met voorouders 

als tweeledige lichamen terug zouden keren 

naar de huizen waar ze werden opgegeten

niets onder het ooglid verbergend 

–

wat er kan gebeuren

om langer en overal

stand te houden in de liefde

en zonder je in te houden te zien 

waarheen je liefhebt

–

daar

zijn de mededeling en de aarde

een met elkaar

*

een vriendin is een zwerm

van vele lichamen in één lichaam

hetzelfde gesprek voeren we vaker 

–

de hersenen zijn gespiegeld aan het kapitaal en bonzen tegen wat hard is

terwijl ik met pillen probeer het benauwde proces

neer te slaan

waarin alles gebeurt alsof het lang geleden is gebeurd 

*

in de hete lucht was een droom en de kamer bewoog zich rondom de droom,

terwijl ik in foetushouding op een vochtig bed lag

en luisterde naar hun stappen

terwijl het voorafgaande georganiseerd was als noodzakelijk

in de beweging van het weergalmende medicijn als een hiëroglief

het hoofd    voorbereiden      je bent hongerig ze wachten

zich verschuilend in de adem van de kamer                  de berg die ze met zich meenamen

in fragmenten     onder de kleren     de berg van geweld

het hoofd verzet zich tegen de slaap       maar de hals opent zich

geeft de stromen medicijn aan je door

de gedachte magnetiseert:         hij is hongerig

in de opening duwt hij zich, aan mij

ik zie

de berg van geweld

bijeengebracht door eenvoudige handen

in het midden van de kamer

en de stem daalt af naar haar   het hoofd van bovenin de kamer

je zei     dat je hongerig was   je zei: ik wil het

de droom     hij kan        de tijd veranderen

hij kan ons hier bewaren 

in een lege omgeving      beweegt de hals zelf onder 

jouw hand   je wilt

je wilt het    deze toestand

het rode beest dat met hen mee kwam      zijn harde maag trilt en ze

bewegen door de kamer         als bloedverwanten

die wachten op iemand die al is overleden     maar nog niet weg kan gaan

later

zei ze tegen haar (daarheen)

de verbeelding is maar een kamer waarin je huilt

maar ik ben daar niet meer daarom

kan ik je niet bij de hand nemen