Wat kunnen we bij de verbeelding van een activerende poëzie van de new sentence poetry meenemen? Stroop de mouwen op: maak je klaar voor de dichterlijke arbeid.
- Begin bij de ongebaande paden
Neem je ervaring van sociale desoriëntatie als voorlopig oriëntatiepunt en neem het pad dat nog genomen moet worden – het pad in het landschap dat ontstaat door gebruik. Volg dit spoor om nieuwe vormen van gemeenschappelijkheid te verkennen.
- Gebruik de beelden die je onderweg vindt
Stroop de mouwen op: maak de hand weer onderdeel van het lichaam en gebruik dit beeld als een herinnering aan de materialiteit van de dingen. Vat de taal op als een collectief stuk gereedschap in het dagelijkse bouwen aan onze ruimten. Bed de taal weer in in de werkelijkheid: de hand als de belichaming van het verlangen naar een ritme waarop we kunnen samenwerken met onze gedeelde historische en maatschappelijke bagage.
- Verzet je tegen de exclusiviteit van de gemeenplaats
Stroop de mouwen op: een handeling waarmee je je handen in herinnering brengt als het begin van de werkweigering ̶ vergeet dat ze ook een instrument zijn om zo snel en efficiënt mogelijk mee aan bestaande systemen te werken en de daaruit voortkomende representaties. Kies aan welke gemeenschappelijkheid je wil bouwen. Kies voor de poëtische vertraging: rol je mouwen en broekspijpen naar beneden en ondersteun zo je eigen arbeidsvoorwaarden ̶ omdat onze werkkleding onze lichamen beschermt, ons van versteviging voorziet tijdens onze arbeid. Koester het vuil van de omgeving dat in de stof wordt verzameld en werk tegen het transparante spreken van het nieuw-realistische vertoog in.
- Activeer nieuwe oriëntaties met circulerende taal
Doe een beroep op de lezer: geef vorm aan een poëziepraktijk waaraan de lezer kan deelnemen, de enige manier waarop zij haar autonomie kan behouden. Neem de lezer niet bij de hand, maar maak haar coproducent van je tekst. Breng geen samenhang aan tussen de onderweg gevonden wirwar aan beelden. Leg de kakafonie van stemmen geen gemeenschappelijkheid op. Ontdoe je juist van deze taken. Zet de gevonden taal die ons sociale lichaam vergiftigt in om een immuunrespons op te wekken: geef de lezer de helende mogelijkheid om het gif gelijktijdig in de mond te nemen en uit te spuwen. Neem de constructieve rol van het falen serieus: ontwerp het gedicht als een altijd onafgemaakte ruimte waarin dichter en lezer aanhoudend werken aan alternatieve representaties.
- Spoor aan tot een nieuw gemeenschappelijk navigeren
Repeteer met de lezer de onmogelijkheid van een sociale harmonie: breng de meerstemmigheid van de tekst ten gehore als een oproep tot afstemming. Componeer stemgeluiden en stemmigheden zonder dat er een stem klinkt die aanspraak maakt op een vaststaand narratief. Pleeg verzet tegen gemeenplaatsen en dominant taalgebruik en bestendig zo een ritme waarop we kunnen samenleven. Markeer zo gezamenlijk nieuwe sporen: hoe vaker een pad wordt genomen, hoe vaker een pad wordt genomen. Gebruik deze handleiding als een uitnodiging: een ruimte wordt bepaald door de manier waarop zij in gebruik is.
Voor het schrijven van deze handleiding is gebruik gemaakt van enkele zinnen uit What´s the Use? On the Uses of Use (2019) van Sarah Ahmed